ایام الله دهه فجر گرامی باد

امّا … امام آمد و آزادى آورد و آزادى را از اسارت، نجات داد و به اسلام آبرو و به مسلمانان، اعتبار بخشيد، و به اسكلتها، روح، و به انديشه ها، تابندگى، وبه دلها، شهامت، و به ديده ها، بصيرت، و به زندگيها، جهت داد.

«ديو» را بيرون كرديم، تا «فرشته» در آمد.

«شب» را پشت سر گذاشتيم، تا «ولادت روز» را شاهد گشتيم.

امام آمد، … و پاكى پيامبران و ايمان امامان را به ياد آورد،

امام آمد و فتح مكه را در خاطره ها زنده كرد، و اعجاز احياگر عيساى مسيح را،

يد بيضاى موساى كليم را، و سفينه نجات نوح را،

و عصاى سحر آساى فرزند عمران را، و تبر توحيدى ابراهيم بت شكن را،

آرى … امام آمد، و مرگ فرعون را آورد، و سقوط ستم را، و شكست شب شوم بيداد را، و «ائتلاف امّت» را، و «وحدت كلمه» را، و «22بهمن» را، و«12فروردين» روز جمهورى اسلامى را، و «يوم اللّه»هاى مكرر تاريخمان را.

امام آمد، و چراغ باديه ظلمت شد، و خليل حادثه ايمان.

امام آمد، و شوكت دروغين و جبروت پوك و پوچ جباران را درهم شكست و همه جاى ايرانمان را طراوت و سرسبزى ايمان بخشيد.

امام آمد، و لاله هاى سرخ شهادت را آبيارى كرد، و با آمدنش، ويرانه هايمان آباد شد، و جهاد زندگيساز «سازندگى»، معجزه كرد. كار، ارزش يافت، و كارگر، مقدس شد و ساختن، عبادت گشت و عبادت، بُعد سياسى يافت.

خانه هايمان، سنگر شد و كلاسهايمان، جبهه، و قلمهايمان، سلاح، و بذرهايمان باروت، و كارخانه هامان معبد، و سنگرهايمان محراب. جهادمان «سازندگى» شد و سازندگى مان، «جهاد». سوادآموزى مان، «نهضت» شد و شهادتهايمان، «بنياد».

ملّتمان، «بسيج» گشتند، و پيرانمان، «چريك» شدند، جوانانمان، «پاسدار»، عشايرمان، «مسلّح»، و كردهاى مسلمانمان، «پيشمرگ». هر روزمان «عاشورا» شد، و جاى جاى وطن سرخ و خونينمان، همچون سوسنگرد، هويزه، خرمشهر، بستان، دزفول، سومار، ميمك، و … «كربلا» گشت.